Ferris Bueller's Day Off gekeken net. Oude film maar nog steeds erg leuk. Kan me goed vinden in de volgende review:
Met een perfect gesmeed plan (wat goed merkbaar is aan de 'flawless-heid' van de film) en een bizar goed gevoel voor timing rent, zingt, springt, zoent, lacht, liegt en bedriegt Ferris Bueller zich een weg door zijn zelf gebrouwen vrije dag heen. Natuurlijk verbind ik met deze film geen enkel gevoel van nostalgie (toen de film uitkwam was er nog geen eens sprake van een Bram), maar toch borrelde iets op. Het spijbelen op de middelbare school, het laatste jaar, plots moeten nadenken over je toekomst, het volwassen worden, het is allemaal bijzonder herkenbaar en erg leuk in beeld gebracht.
Het subplot waarin directeur Rooney Ferris op heterdaad probeert te pakken is van het Home Alone niveau, maar ook hier geen enkele vorm van ergernis. Zijn capriolen, in vorm van pure slapstick, hadden een onverwacht frisse bries en wanneer Rooney oog in oog komt te staan met Ferri’s huishond kon ik mijn lach niet meer inhouden.
Tussendoor weet John Hughes (Breakfast Club) gebruik te maken van redelijke spanning, wanneer plots een ouder thuiskomt en het verhaal van Ferris’ zus wiens haat voor haar broertje voortgestuwd word door het overal mee wegkomen (terwijl zij altijd het ongeluk betreft). Een opeenstapeling van sketches die met zorg aan elkaar zijn geregen. Het is echter jammer dat Ferris’ doorbreken van de vierde muur de vorm van een gimmick aanneemt omdat er gewoon te weinig gebruik van word gemaakt. Met name als je kijkt naar de eerste paar scènes, waarin hij uitlegt hoe je het beste een dag vrij kan nemen, inclusief alles netjes in letters gepresenteerd. Maar dat is slechts een kleine aantekening. Als dan de soundtrack constant een genot voor het oor is blaas ik een gelukzalige zucht uit en wens ik in mezelf “Was mijn leven maar een Ferris Bueller’s Day Off”.
8.5/10
