Maddalena was te groot of Wesley was te klein
Jos Ruigrok is een fanatieke voetbalsupporter met een voorliefde voor Ajax en vakanties in Italië. Meer dan twintig jaar geleden leerde hij in het plaatsje Lodi, net onder Milaan, een sympathieke boer kennen. Jaren later bezochten ze in Rome samen de Champions League-finale tussen hun beider clubs, Ajax en Juventus. Ajax verloor, maar toch kregen ze geen ruzie. De boer en de Ajax-supporter waren vrienden geworden.
De boer uit Lodi kreeg drie kinderen. Ze waren niet allemaal even gelukkig. De middelste – zijn dochtertje Maddalena – werd als kind getroffen door leukemie. Ze kwam voor behandeling terecht in een speciale kliniek in Monza. Die kliniek werd gedeeltelijk door Internazionale onderhouden. Het was mede dankzij de voetbalclub, dat de dochter van de boer langzaam maar zeker begon te herstellen.
Zo kon het laatst gebeuren dat Maddalena – acht jaar oud inmiddels en godzijdank genezen – vanuit Milaan een uitnodiging ontving. Ze mocht bij een Champions League-wedstrijd van Internazionale aan de hand van een speler mee het veld op. Trots belde de boer uit Lodi het nieuws door naar Holland. En hij had nóg een verassing. Zijn buitenlandse vriend moest voor de zekerheid de DVD-recorder vast aanzetten, want nog maar een paar uurtjes, dan zou zijn kleine Maddalena aan de hand van niemand minder dan Wesley Sneijder het beeld inschuiven.
Het liep anders. Maddalena en Wesley stonden in San Siro al een tijdje als een zenuwachtig mini-bruidspaar naast elkaar in de gang, toen er opeens werd ingegrepen. Vlak voordat de scheidsrechter het teken gaf om de arena te betreden, pakte iemand van de organisatie Maddalena bij haar armpje en verwisselde haar snel; met een ander kind.
Pas later werd duidelijk waarom. Het probleem bleek van marketingtechnische aard. Maddalena is acht jaar en best lang voor haar leeftijd. Wesley is 26 jaar en best klein voor zijn leeftijd. Dat was de reden dat ze niet naast elkaar konden blijven staan, de boerendochter uit Lombardije en de superster uit Utrecht, want Maddalena dekte een deel van Wesleys shirtreclame af.
Hoe komt het toch, dat elke keer wanneer het grootkapitaal zijn gezag in het voetbal laat gelden, het allemaal zo smakeloos wordt? Waarom valt dan altijd automatisch alle gevoel voor relativering weg? Ik moest opeens denken aan die middag in Manchester, nu twee jaar geleden. De hele stad stond toen stil bij de vliegramp van München. Het was precies een halve eeuw geleden dat een groot deel van de jonge Manchester United ploeg daar op de landingsbaan was weggevaagd. In de vijftig jaar die volgden waren Duncan Edwards en de andere spelers tot zulke martelaren uitgegroeid, dat nu in hun nagedachtenis een gigantische foto werd onthuld aan de East End-tribune van Old Trafford.
Centimeter voor centimeter kwamen ze achter het doek te voorschijn, de Busby Babes, Tommy Taylor, de jonge Eddie Colman, Duncan Edwards natuurlijk en al die andere betreurde sterren uit de jaren vijftig. Er ging een rilling door het publiek. Tot het doek helemaal weg viel. Toen bleek dat er rechtsonder ook een logo was afgebeeld. AIG, stond er.
Het was echt waar: de shirtsponsor had zijn naam laten zetten op een monument ter nagedachtenis aan de wrede dood van 22 mensen. Het is de rigide mentaliteit die achter dit soort marketing-ingrepen schuil gaat, die ervoor zorgt dat je in steeds meer Europese voetbalstadions spandoeken ziet hangen met het opschrift Against Modern Football.
Ze worden meegezeuld door een klein en nogal nostalgisch groepje voetbalsupporters die geloof ik niet erg veel met hun acties bereiken. Toch heb ik vanaf het begin sympathie voor ze. Al was het alleen maar vanwege het hopeloos romantische idee dat een paar beschilderde lakens de vercommercialisering van het voetbal kunnen beïnvloeden. In de stadions hangen die doeken trouwens meestal over de reclameborden, zodat de naam van de sponsor die er onder verscholen gaat negentig minuten lang aan het zicht van alles en iedereen wordt onttrokken. Toch zie je dán nooit dat er wordt ingegrepen. Ze mogen altijd blijven hangen. Maar dat komt waarschijnlijk omdat de eigenaren van de Against Modern Football-spandoeken zelden achtjarige meisjes van het Italiaanse platteland zijn, maar meestal grote, sterke mannen die erg boos kunnen kijken.
Michel van Egmond
Voetbal International
nr. 46 2010
Klik om te vergroten...
